W marcu 2019 roku córka zaczęła skarżyć się, że bolą ją plecy. Bardzo długo lekarze nie mogli znaleźć przyczyny. Dopiero kiedy już prawie nie mogła wstać z łóżka, USG wykazało, że całe płuca są zalane płynem. W klatce piersiowej znaleziono ogromny guz. Nawet serce przemieściło się w prawo… Okazało się, że to nowotwór, neuroblastoma w IV stopniu zaawansowania! Tak zaczęła się walka o życie…

Lekarze powiedzieli, że gdybyśmy trafiły do szpitala 3 dni później, moja córeczka po prostu by umarła.

Zabrałam Milę do szpitala dziecięcego w Barcelonie, gdzie od lat leczy się dzieci z najcięższymi przypadkami neuroblastomy. Sprzedałam wszystko, co miałam, nie mamy już mieszkania, nie mamy samochodu… Za nami ciężka walka. Wydawało się, że będzie dobrze. Że wygrywamy… Niestety nowotwór zaatakował po raz kolejny…
Z czwartym nawrotem nikt za bardzo nie może nic zaproponować.  W sytuacji Mili nie istnieje na całym świecie inne leczenie niż chemioterapia z immunoterapią. Najpierw chcieli zacząć od samej chemioterapii, ale po 5 lat leczenia organizm córki jest tak nafaszerowany toksynami, że lekarze podjęli decyzję, żeby od razu się wesprzeć immunoterapią i podawać je równolegle. 

Mila jest załamana informacją o wznowie… Tyle już przeszła i miała nadzieję, że najgorsze już za nią, a tu cała walka rozpoczyna się od początku… Wie, że z każdym nawrotem choroby ma mniejsze szanse na wyleczenie. Miała tyle koleżanek i kolegów na oddziale onkologii… Wiele tych dzieci już nie żyje. Byłam na ich pogrzebach… Widziałam ich rodziców, w oczach których, wraz ze śmiercią ich synka czy córeczki, raz na zawsze zgasło światło… Boję się jednego – tego, że to  spotka także nas.

Po czwartej wznowie neuroblastomy w końcu udało się osiągnąć remisję. To słowo jest dla mnie jak oddech po długim zanurzeniu. Jak światło po wielu miesiącach ciemności. Ale ta walka jeszcze się nie kończy — teraz zaczyna się jej najważniejszy etap.

Lekarze dają mi szansę na przyszłość dzięki szczepionce przeciwko wznowie,
która dostępna jest jedynie w Nowym Jorku. To terapia, która może sprawić, że choroba już nigdy nie wróci.
To szansa, żeby po raz pierwszy od lat nie żyć w strachu, że jutro znów będzie szpital.

Jesteśmy tylko we dwie — ja i mama. Widzę, jak bardzo się boi, choć próbuje to ukryć.
Widzę też jej nadzieję. Mama wierzy, że w końcu wygramy. I ja też chcę w to wierzyć.
Dlatego błagam — pomóżcie mi postawić ostatni krok w tej walce.